Κρασιά Χωρίς !

        Ο τρύγος του 2020 ήταν κάτι περισσότερο από την καθιερωμένη συγκομιδή των κρασοστάφυλων. Ο τρύγος αυτός ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα! Μέσα στην δυσμενή κατάσταση της πανδημίας και με το βλέμμα στραμμένο σε ένα δυσοίωνο μέλλον, αποφάσισα φύγω από τη ζώνη άνεσης μου και να πειραματιστώ με κάτι που δεν είχα ξανακάνει αλλά η ιδέα και μόνο με εξιτάρει. Κρασιά ελάχιστης επέμβασης (ή φυσικά, όπως θέλει κανείς).

Οι συζητήσεις για αυτό το είδος κρασιού ουκ ολίγες. Φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες και οινόφιλοι στη χώρα μας, συζητούν και παραθέτουν απόψεις για αυτά τα κρασιά. Το κεφάλι μου γέμιζε με πληροφορίες χωρίς να υπάρχει απαραίτητα μία τάξη. Τι είναι φυσικό κρασί; Με μια πρόσφατη αναζήτηση στη Γαλλική νομοθεσία, έβαλα ένα μπούσουλα σε αυτό που ήθελα να κάνω και ξεκίνησε το ομιχλώδες τοπίο των φυσικών κρασιών να καθαρίζει.

Έτσι, ένα απόγευμα καταμεσής του τρύγου, αφού τα καλύτερα αμπελοτόπια με ξινόμαυρο είχαν συγκομιστεί, επέλεξα τον πιο φανταχτερό ροζ μούστο από την αγαπημένη μου ποικιλία και απομάκρυνα μία μικρή ποσότητα χωρίς στέμφυλα. Ένα μικρό δεξαμενάκι εκατό λίτρων ήταν έτοιμο να ξεκινήσει να ζυμώνει! Το πρώτο σχετικά ζεστό δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου η αλκοολική ζύμωση προχωρούσε αργά και σταθερά, κάτι μου έδιωχνε το μεγάλο μου άγχος για τον έλεγχο της θερμοκρασίας καθώς ο μόνος τρόπος να την μειώσω (σε περίπτωση που χρειαστεί) ήταν να βγάλω το δεξαμενάκι στο κρύο της νύχτας.

Ένιωσα ξανά παιδί που ανακαλύπτει που παίζει με τα χώματα και ανακαλύπτει τον κόσμο. Η προσοχή μου ήταν στραμμένη στην ταχύτητα εξέλιξης του κρασιού ανάλογα με τη θερμοκρασία μέρας/νύχτας. Παρατηρούσα σχεδόν καθημερινά τις αλλαγές στο χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του κρασιού και εξεπλάγην με το πόσο αρμονικά εξελίσσονταν όλα μπροστά στα μάτια μου! Το κρασί αυτό, συμβάδισε με τον καιρό που ακολούθησε. Ο κρύος Νοέμβριος, βοήθησε στο να πάρει το κρασί αυτό την τελική του υπόσταση. 

         Το πότε εμφιαλώνουμε ένα κρασί είναι κάτι που ο οινοποιός μπορεί να απαντήσει με πολλαπλούς τρόπους πλέον, ανάλογα με την τάση της αγορά και το κοινό που απευθύνεται! Εγώ πάντα απαντώ ως εξής: Εμφιαλώνουμε ένα κρασί, όταν αυτό, είναι έτοιμο. Το ροζέ ξινόμαυρο εμφιαλώθηκε στις 13 Νοεμβρίου με την πολύτιμη βοήθεια του αδερφού μου και ξεκουράζεται στα ξύλινα ράφια του κελαριού. 100 φιάλες ενός ξινόμαυρου χωρίς πρόσθετα, χωρίς θειώδη, χωρίς τη χρήση αντλίας, χωρίς ενεργειακή επιβάρυνση αλλά με πολύ αγάπη, μεράκι και αργατία. Ένα απολαυστικά δροσερό και παιχνιδιάρικο ξινόμαυρο. Ένα κρασί από το αμπελοτόπι των φίλων του ξινόμαυρου στο Γιαννακοχώρι, εκεί που πριν δέκα χρόνια, η λέξη αργατία και η δουλειά του οινοποιού, «μοιράστηκε» σε ανθρώπους με όρεξη και μεράκι για το κρασί.

Συνεργασία. Υπέροχη λέξη. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ένα καλό κρασί. Απαραίτητη για να έχεις ένα καλό σταφύλι. Η συνεργασία του ανθρώπου με το αμπέλι, του ήλιου, του καιρού και του κλίματος είναι υπεύθυνη για την παραγωγή μιας άριστης πρώτης ύλης που θα απογειωθεί αργότερα στο χώρο του οινοποιείου  και θα δημιουργήσει ένα εκπληκτικό προιόν, το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί τις πιο ωραίες αναμνήσεις ! Αυτό είναι το ξινόμαυρο Χωρίς. Ένα κρασί που γεννήθηκε μέσα σε μια πρωτόγνωρα ζόρικη κατάσταση αλλά με σκοπό να δώσει μια όμορφη ανάμνηση σε ένα δύσκολο καιρό! 

Από τη στιγμή του τρύγου μέσι και το πρώτο σερβίρισμα στο ποτήρι, γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι, το να παρακολουθώ ολοκληρη τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού αυτού ήταν μια εμπειρία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και νομίζω πως αυτό που κέρδισα ήταν κάτι περισσότερο από ένα κρασί και ένα χαμόγελο.

Πολλοί συνάδελφοι αλλά και φίλοι του χώρου με ρωτήσαν γιατί αποφάσισα να κάνω ένα τέτοιο κρασί με αυτόν τον τρόπο. Σε κάποιους απάντησα, σε άλλους όχι. Τώρα νομίζω πως η απάντησή μου θα καλύψει και τους δύο. Αποφάσισα για το Ξινόμαυρο Χωρίς, γιατί μου αρέσει να ανακαλύπτω. Γιατί μου αρέσει να βελτιώνω και να βελτιώνομαι. Γιατί με εξιτάρει το καινούργιο. Γιατί έχω ένα χούι μέσα μου που πάντα θα υπάρχει και θα με παρακινεί να εξερευνώ, να δημιουργώ και να μην τα παρατάω. Στην υγειά μας! 

Με έντονο ενθουσιασμό,